Zedelgemse Zichtenroute - Kasteel Hoogveld

Verhaal Hoogveld - door Maryline Benoit

Ik ben Maryline Benoit, beheerder van vzw Hoogveld en mama van Jana en Joachim Verplancke en woont samen met Jan in de fermette, het vroegere koetshuis van Hoogveld. 

Wij zijn naar Veldegem gekomen om het jeugdverblijfcentrum uit te bouwen in ‘82,  en dat was de start van drie maanden nationale en internationale bouwkampen, want onze financiële middelen waren bijzonder klein.

Als provinciaal verantwoordelijke van de studerende jeugd waren wij op zoek naar vormingsplaatsen voor kadervorming en educatieve initiatieven. In de jaren ‘80 was er weinig accommodatie voor deze initiatieven en dus namen wij zelf het initiatief om dit hiaat op te lossen.

Toen we in onze zoektocht – die twee jaar duurde – op het domein Hoogveld botsten, was er onmiddellijk een positieve klik met het domein, de gebouwen, de natuur en de uitstraling van het geheel. Als we advies vroegen, werd het ons afgeraden om het domein te kopen. Velen zagen vooral de kosten, maar niet de opportuniteiten van dit mooie domein. Zelfs onze eigen Raad van Bestuur – die de beslissing moest nemen – keurde de aankoop af. Maar we vroegen toch of we het minderheidsbesluit verder mochten onderzoeken, en dit mocht. 

Wellicht dacht men: “Onze idealisten zullen wel tot inkeer komen.” Maar we waren jong, enthousiast, een beetje naïef. We hadden vooral geloof en vertrouwen om dit adellijke domein om te toveren tot een jeugdverblijfcentrum. Onze droom was om dit gesloten, adellijke domein open te stellen en met een sociale functie toegankelijk te maken voor de ruimere gemeenschap. En onze innerlijke kracht was ‘Wees niet bang’.

Over de geschiedenis van het domein valt er veel te vertellen. Mijn man Jan schreef een boek over de jaren dat baron van Zuylen hier woonde. Wij hebben het domein aangekocht aan het nichtje van de baron, mevrouw de Potter de ten Broeck, echtgenote van de heer Henri d'Udekem d’Acoz. Maar het gebouw zelf is door dokter Herrebaut rond de jaren 1850 gebouwd. 

Maar in ‘82 was het kasteel klaar voor de sloophamer: de gordijnen verpulverden, de rosettjes vielen van het plafond op de grond en de mooie haardzaal werd gebruikt als kapplaats voor het hout op de plankenvloer. Je ziet nog altijd de sporen. En de tuinen waren volledig verloederd. 

Door dit domein aan te kopen en een herbestemming te geven, is het geheel weer tot leven gekomen. Bij de start hadden we weinig middelen. Daarom hebben we ook jarenlang Hoogveld Kermesse georganiseerd om de renovatie te financieren, gewerkt met bouwkampen, inzet van veel vrijwilligers … Het was een chaotische tijd. En we werken nog steeds met vrijwilligers om onze doelstelling te kunnen realiseren.